Leestijd: 3 minuten
Door mevrouw Koelen-Wattel uit Rilland, 57 jaar op 1 mei 2010
Een gevangene van de pijn.
De trein rijdt mij naar huis. En mijn hoofd bonkt mee met het ritme van de trein. O, was ik maar vast op het station. En dan, heel langzaam, wordt alles stil om mij. Het lijkt wel of mijn geest los van mijn lichaam komt en vanaf het plafond kijk ik naar mijzelf. Wezenloos en compleet stil zit ik daar, maar ik heb geen pijn meer. Het bonkt niet meer in mijn hoofd. Het doet geen pijn meer in mijn hoofd maar, maar…, maar… ik moet uitstappen. De trein komt op het station aan waar ik moet zijn… Verbaasd schud ik mijn hoofd, pak mijn spullen, verlaat de trein en loop naar huis. Plotseling is de harde realiteit weer terug en ook het gebonk in mijn hoofd.

“Hoi, fijn dat je er bent”, zegt Henny, maar hij ziet aan mijn ogen dat het weer mis is. “Ik ruik het”. Op dat moment komen de kinderen binnen. Drie levendige, drukke spontane kinderen. Ze springen tegen me op en vragen om een kus. En dan zien zij het ook. “Heb je weer hoofdpijn?”, vraagt Tom en ik knik ja. “Ga maar naar bed, dat gaan wij wel buiten spelen”. Morgen zien we wel weer. Wat zien we weer? Behoedzaam door het dagelijkse leven lopen. Wat we eten. Geen chocolade, geen pinda’s of noten. Opletten dat het ook niet verstopt in het voedsel zit. Geen scherpe kruiden. Absoluut geen alcohol. Een druppel is al te veel. En ook geen drank in het eten.
Maar ook: niet aanraken, knuffelen. Niet naar het café met vrienden. Bij een theatervoorstelling het liefst helemaal achterin, met oordoppen in en dan maar weer hopen dat het morgen mee valt. Vanaf de jongste pubertijd, hoofdpijn/ migraine ellende. De tragiek is, dat migraine niet te zien is. Het is niet te meten. Wat volgt is onbegrip. ‘Neem een pilletje’ is vaak de reactie. Alleen mensen die zelf ook migraine hebben, kunnen begrip opbrengen voor medepatiënten. Want patiënt ben je.
Ben er ook wel achter gekomen dat je een bron van inkomsten bent. Voor de regulieren medicijnman, gekluisterd door de farmaceutische industrie. Het gehele reguliere programma is langs geweest. Medicijnen, nog zwaardere medicijnen, totaal versuft door het huis schuifelen. Yoga, mensendiecktherapie, homeopathie in diverse vormen. Vaak hielp het in het begin maar verbazend was om te zien hoe vlug ik weer immuun werd voor de aanpak. Bétablokkers, zelfde verhaal, wel een gewichtstoename. CT scan, niks te zien…
En dan de beroemde uitzending van Zembla. Er was een patiënt die zei dat ze na een leven van migraine, genezen was. Door een dokter in Duitsland die beweerde dat migraine te genezen was. Na wat aarzeling de website opgezocht en weer gewacht. Waarop? Weer een teleurstelling. Toch maar aangevraagd. Waar ligt Weener? Poe hé, wat een eind. Heen en terug 710 km.
Vriendelijk ontvangst, oprechte betrokkenheid. En het helpt. Ik kan zeggen dat ik 80 % minder hoofdpijn heb en als het weer eens opkomt, is het niet meer zo heftig. Er is in een jaar een andere wereld voor me open gegaan. We hebben in totaal 10.000 km op en neer gereden naar Weener. En het is elke kilometer waard.
Een jaar later. Ik word ‘s morgens waker en Henny vraagt, “Hoe is het met je bol?”. En ik kan zeggen: “Prima”. “Echt waar?”, vraagt hij. “Ja”, antwoord ik. Ik eet soms al een stukje chocolade. Het eten smaakt weer stukken beter. Kan naar een concert zonder een dag later de gevolgen ervan te ondervinden. En nog heel veel meer dingen!