Leestijd: 6 minuten

Door Maria von Blumencron uit Keulen (D), 44 jaar op 2 maart 2010
(migrainepatiënt, auteur en filmproducente)
Als de grote zwarte vogel zijn vleugels over mij uitspreidt.
De voorboden zijn onschuldig: Een uitputting van de levensgeesten gecombineerd met een onbedwingbare lust in chocolade. Ik maak de veters van mijn joggingschoenen vast, om voor datgene weg te lopen, wat onontkoombaar is. Soms lukt het. Maar vandaag loop ik tevergeefs zeven rondjes in het park.

De doffe trekkende pijn ter hoogte van de schouderbladen zegt me, dat ik het gevecht zal verliezen: De volgende migraineaanval is op komst. Onafwendbaar trekt de pijn in mijn achterhoofd en verder tot in de rechterkant van het voorhoofd. Heeft hij daar zijn geliefde plekje gevonden, maakt hij zich als een natuurmacht van mij meester. Het is alsof een zwarte vogel zijn machtige vleugels uitspreidt en mijn leven voor de komende uren en dagen omhult. Ik kan me er niet meer tegen verweren. Niets ertegen doen. Ik doe ramen en gordijnen dicht. Ik sluit het leven van mijn leven uit. Want alles wat er bij het leven hoort, doet pijn: licht, geur, geluid. Het is alsof er iemand een mes in mijn hersenen omdraait. Nu komt de misselijkheid. Ze neemt bezit van iedere cel van mijn lichaam, van iedere vezel van mijn bestaan. Het gaat niet om een ziekte. Het gaat om een toestand, waarin ik mij nu bevind. Een soort stolp. Een doffe aura, die mij omgeeft. Ik braak. Urenlang. Tot er niets meer komt dan wrange maagsap.
Het is een geluk als ik tijdens een aanval thuis ben. Vaak ben ik het niet. Filmopnames, lezingen, recherchetrips – als filmregisseuse en schrijfster ben ik veel op reis. Hoe vaak hing ik ziek op een toilet in de trein, op parkeerplaatsen van de autosnelweg, op parkbanken, in cutting rooms, op de filmset en het allerergste: in het vliegtuig! De laatste grote aanval overviel me vorig jaar in een Indisch propellervliegtuig. Vóór de start had ik tevergeefs geprobeerd de hoofdpijnaanval met tijgerbalsem te verzachten. De gebeden van mijn Tibetaanse vrienden, die mij naar de vluchthaven gebracht hadden, hielpen niet. Evenmin de witte gelukslinten die ze mij bij het afscheid om de hals gelegd hadden. De ontwikkeling van een migraine, die echt op dreef is, is door niets op te houden. De wereld draaide zich om. Het was niet het vliegtuig. Het was mijn eigen waarneming. Door een ongelofelijke duizeligheid overmand, wist ik niet meer waar boven en beneden was. Ik voelde me overgeleverd, alleen gelaten, hoog in de lucht, geen bodem onder de voeten. Alleen nog afgrond. Ook het landen in Delhi bracht geen verzachting. Een Indische miljoenenstad is de ongunstigste plaats ter wereld om onbeschermd aan migraine overgeleverd te zijn. Na een avontuurlijke dwaaltocht door de stinkende en luidruchtige moloch belandde ik uiteindelijk in mijn hotel. Het lag midden aan een doorgaande weg en beschikte niet over een airconditioning. Onder mijn raam de hele nacht een eindeloos claxonneren en toeteren – en boven mij snorde een ventilator, net als de propeller van een helikopter. Het was geheel onmogelijk tot rust te komen. Gedehydreerd door het vele braken zocht ik tevergeefs naar een fles water, die vrij van ziektekiemen was, maar vond in de minibaar alleen gapende leegte. Toen legde ik mijn hoofd op de koude stenen vloer en bad om een uitweg uit de migraine, voordat ik ’s morgens vroeg verder naar Nepal moest reizen.
Terug in Duitsland ging ik op zoek naar hulp. Verschillende dingen had ik al uitgeprobeerd. Maar noch acupunctuur noch homeopathie noch pijnstillers hadden geholpen. Van triptanen heb ik nooit gebruik gemaakt – uit angst in een labyrint van chemische symptoombestrijding en verslaving te verzinken. Ergens op de wereld moest er toch een arts of een therapeut zijn die mij kan helpen! Ik was er vast van overtuigd. Ik kon me niet langer „levenslang ziek“ voorstellen. Ik zocht in het internet, noteerde namen van klinieken en las berichten van betrokkenen. Waarom sprak hier niemand over genezing? In het gunstigste geval van een verzachting van de symptomen? Dat vond ik verschrikkelijk irriterend. Mijn instinct zei me dat er voor iedere ziekte ook een geneesmiddel moest zijn.
Toen kwam ik op Heino Nieland’s Internetsite terecht, waarvan de titel als een lichtstraal over mijn sombere stemming viel. MIGRAINE IS TE GENEZEN. Eindelijk. Ik leed nu al sinds tien jaar aan regelmatig optredende aanvallen. Ze kwamen iedere maand op de tweede of derde dag van de menstruatie en brachten mijn leven twee tot drie dagen tot stilstand. Ik wist, dat er nog veel ernstigere gevallen waren. Mensen die dagelijks met hun migraine leven, die zelfs niet meer kunnen werken, die helemaal geen uitweg meer vinden uit hun donker geworden leven. Maar dat was geen troost. De migraine had mij van mijn levensvreugde beroofd. Op het dieptepunt van een aanval wenste ik soms te sterven. MIGRAINE IS TE GENEZEN.
Vastbesloten nam ik de telefoon. De vrouw aan de andere kant van de lijn nam de tijd om naar mijn verhaal te luisteren. Ze gaf me het gevoel: Hier word ik begrepen! Hier is iemand, die weet, wat er met mij aan de hand is! Wij maakten een afspraak. Dat ik drie uur rijden op de koop toe moest nemen, stoorde me niet. Instinctief voelde ik: Nu zul je een uitweg vinden uit de migraine. MIGRAINE IS TE GENEZEN. Heino Nieland is geen arts in de gebruikelijke zin. Voor mij is hij een heelmeester in de meest ware zin van het woord. Hij ziet de mens in zijn totaliteit. Hij begrijpt mijn persoon, mijn karakter. Hij wist er direct alles vanaf. Vooral straalde hij de wil uit, me niet alleen te helpen, maar ook mij werkelijk te genezen. “Tien jaar migraine is een lange tijd”, zei hij: „U zult minstens tien à vijftien behandelingen nodig hebben, om uw hormonensysteem in evenwicht te brengen.“Ik heb nu acht behandelingen achter de rug en zal er nog een paar meer ondergaan. Maar nu al kan ik zeggen dat de therapie ongelofelijk succesvol was. Ik blijf van zware aanvallen verschoond. Weliswaar voel ik tijdens de menstruatie dat er zich hormonaal iets bij mij verandert. Ik word moe, ben slechtgehumeurd, ik voel me zwakker en zou het liefst voor beroepsmatige verplichtingen wegkruipen. Het is dan alsof de grote zwarte vogel nog steeds achter mij op de loer ligt. Maar hij spreidt zijn vleugels niet meer uit. Vooral de hoofdpijn en de misselijkheid zijn nu helemaal verdwenen. Wat een winst!!!
Ik ken veel vrouwen, die regelmatig migraine hebben. Vaak gaat het om vrouwen die veel presteren in hun leven. Vrouwen, die beroep en gezin op elkaar afstemmen, zich sociaal inbrengen, zich om hun medemensen bekommeren, aan alles mee willen doen. Vrouwen met power en creativiteit. Vrouwen die hun mannetje staan in ons jachtige moderne leven. Misschien had ik vroeger mijn migraine wel nodig, opdat mijn motor, die anders nooit stil gestaan zou hebben, tenminste twee à drie dagen per maand langzamer kon draaien. Op te ruimen in mijn hoofd, de zorgen met rust te laten. Door de genezing van de migraine heb ik geleerd, beter voor mezelf te zorgen. De wereld van de migraine is donker. De toestand is als een afdaling in de onderwereld, ook in het onbewuste. Met deze kennis neem ik nu de dagen van mijn menstruatie gelaten op. Ik neem juist gedurende deze dagen meer tijd voor mezelf. Ik maak de ruimtes waarin ik werk donker. Ik laat mijn hart spreken en probeer, de sombere vrouw in mij aan te treffen. De schaduwzijde van het leven. Ik denk, dat vrouwen uit vroegere culturen het ook zo gedaan hebben. Waarschijnlijk kenden ze de dagen van hun menstruatie een bijzondere plaats toe. Moderne vrouwen moeten altijd gelijk goed functioneren.
Als ik migrainepatiënten over mijn therapie vertel, krijg ik vaak als antwoord:“Ik heb al alles uitgeprobeerd. Waarom zal uitgerekend deze Endocriene Regulatie Therapie me helpen?“ Het meest fatale bijverschijnsel van de migraine is het verlies van de hoop. Door de hopeloosheid was ik mentaal zo verzwakt, dat ik tien jaar lang kostbare tijd verloren heb: Iedere maand drie dagen. Gerekend over tien jaar zijn dat 360 dagen. Ik heb dus een heel levensjaar aan zware hoofdpijn, misselijkheid en depressies geleden – zonder stappen daartegen te ondernemen! Veel mensen lijden nog meer. En aan hen wil ik zeggen: Wat maakt het uit, een dag in uw leven te investeren? In de auto, in de trein of in het vliegtuig te gaan zitten – hoe dan ook – zich in beweging te zetten, om zijn heelmeester te vinden?
Ik wil het iedere migrainepatiënt zó op het hart drukken: Blijf niet in de hopeloosheid zitten! Geef de hoop op genezing nooit op! Luister niet naar artsen die alleen uw symptomen behandelen. Die u wijs willen maken, dat men de migrainepijn in het gunstigste geval kan dempen. Waagt u het toch alles op alles te zetten. Zoek naar uw heelmeester! De mijne heet Heino Nieland. Nog heb ik een paar behandelingen over. Maar ik weet, binnenkort zal de zwarte vogel zijn vleugels uitslaan en geheel uit mijn leven verdwijnen. MIGRAINE IS TE GENEZEN.
mariavonblumencron@mac.com
Mensen die meer informatie willen mogen met mij contact opnemen via bovenstaand adres
Door Maria von Blumencron uit Keulen (D), 44 jaar op 2 maart 2010