Leestijd: 3 minuten
Door mevrouw Conny Miedema uit Assen, 47 jaar op 24 februari 2009
Ja, waar zal ik eens beginnen, het is een heel verhaal wat ik van tevoren allemaal geprobeerd heb om van de migraine af te komen. Mijn eerste migraineaanval kreeg ik toen ik 15 jaar oud was. Tot mijn 22e was er nog wel redelijk mee te leven, maar vanaf dat moment werd mijn leven een hel.

Als eerste gebruikte ik elke week 3 tot 4 ergotamine zetpillen en lag zeker 3 dagen per week op bed, ik kon niet meer functioneren. Ik heb de medicatie altijd voorgeschreven gekregen van de huisarts. Als eerste dus de Ergotamine, daarnaast heb ik bétablokkers geprobeerd, en Imigran, dat middel kwam toen net op de markt. Daar kon ik helemaal niet tegen.
Ik heb acupunctuur gehad, en verschillende massages. Ik ben in Maastricht geweest bij één of andere kwakzalver, manuele therapie, en bij een Homeopatische arts, waar ik korreltjes kreeg. Niets heeft geholpen.
Toen ik 37 jaar was hield ik het niet meer vol, de aanvallen waren zo heftig en ik moest altijd zo vreselijk braken en met mijn lichamelijke en vooral geestelijke toestand was het niet best gesteld. Toen viel mijn oog op een advertentie in het Dagblad van het Noorden van Heilpraktiker Nieland. Ik heb hem gebeld, mijn verhaal gedaan en een afspraak gemaakt.
Hij is toen begonnen met zijn behandeling en ik kreeg neuraaltherapie. Vanaf dat moment ben ik langzaam gaan herstellen. Na ongeveer een maand bleven de aanvallen weg en ik knapte op, voelde me rustiger worden en vooral dat GEEN MIGRAINE MEER.
Ik ben nu 10 jaar verder, voel me als herboren, heb een baan en kan de hele wereld aan. Doordat ik erg gevoelig ben in mijn hormoonhuishouding blijf ik tot op de dag van vandaag uit voorzorg eens per 3 maanden mijn injecties halen. Omdat ik nooit weer terug wil naar die HEL.
Door mevrouw Conny Miedema uit Assen, 47 jaar op 24 februari 2009
Commentaar Hp. Nieland:
De meeste migrainepatiënten welke zich bij mij als patiënt aanmelden hebben een lange weg in het medische circuit achter zich. Vaak zijn ze zeer sceptisch geworden omdat zij het gevoel hebben dat zij ‘alles al hebben uitgeprobeerd’ en er ‘nooit iets heeft geholpen’. Dit is te verklaren omdat bij alles wat zij proberen de hormonenhuishouding meestal niet als mogelijke oorzaak in ogenschouw wordt genomen en daardoor niet wordt erkend. Als deze al erkend wordt, tracht men in de hormonenhuishouding in te grijpen door middel van het inzetten van hormonale medicatie, hetgeen de migraine meestal juist verergert. Wanneer er niet oorzakelijk behandeld wordt kan geen blijvend resultaat bewerkt worden.
Hieruit blijkt de noodzakelijkheid van een uitvoerig vooronderzoek en een daaruit voortvloeiende juiste diagnose. Zonder juiste diagnose aan een therapie beginnen is hetzelfde als ‘in de lucht schieten en hopen dat er een eend voorbij vliegt’.
Het bericht van Mw. M. geeft aan hoe groot de invloed van migraine is op het dagelijks leven en het geluk van de migrainepatiënt. Na jaren van teleurstelling in het medische circuit is het bewonderenswaardig dat een patiënt toch de moed en het zelfvertrouwen weet te behouden en hierdoor de weg naar genezing vindt. Na zoveel teleurstellingen weer aan een nieuwe therapie te beginnen illustreert ook het karakter van de migrainepatiënt, nooit opgeven!
Mijn ervaring is dat de migrainepatiënt intuïtief vaak veel beter de oorzaak aanvoelt dan de arts of therapeut. Naar mijn mening is het daarom absoluut noodzakelijk naar de patiënt te luisteren en hem zijn verhaal te laten doen. De anamnese (ziektevoorgeschiedenis) dient daarom grondig te worden doorgenomen omdat het gevoel van de patiënt bijdraagt aan het inzicht van de therapeut hetgeen een juiste diagnosestelling ten goede komt.