Na 3.034 dagen in het donker maak ik de balans op..
En dan tel ik de dagen van “gewone” hoofdpijn maar even niet mee.. Hoe ik aan dat getal kom? Al vanaf mijn puberteit toen de migraine begon houd ik een nauwkeurig hoofdpijndagboek bij, op nadrukkelijk verzoek van de 24 artsen die ik in de loop der jaren heb bezocht.
Alhoewel zij mij in die jaren 47 verschillende medicijnsoorten hebben toegestopt (niet tegelijk :-)), en ik talloze alternatieve behandelingen heb geprobeerd kon geen enkele poging mij enigszins verlichten van de helse pijnen. De vele bezoeken die ik vrijwillig bracht bij de psycholoog, weerhielden me er niet van om letterlijk gek (want zo voelt een depressie..) te worden van de pijn, maar hielpen me wel mijn lijfspreuk waar te maken: “Onze grootste glorie ligt niet in nooit vallen, maar in opstaan bij iedere keer dát we vallen”.
En toen stapte ik in 2015 als ex-voorzitter van Hoofpijnnet (toen nog Nederlandse Verenging van Hoofdpijnpatiënten) over de drempel en maakte een afspraak bij de migrainekliniek van Nieland in Bunde. Die drempel was hoog omdat ik vanuit ons eigen verenigingsbureau en de neurologen waarmee wij samenwerkten veel negatieve verhalen hoorde over de kliniek.
Er is 1 minuut nodig om bijzondere mensen te vinden, een uur om hen te waarderen, een dag om van hen te houden, maar daarna een heel leven om hen te vergeten
Deze stap is voor mijn migrainehoofd en dus ook voor mij mentaal de beste keus geweest die ik in al die jaren heb gemaakt. Nee, ik was er niet met een paar bezoekjes en ook niet met het gemiddelde aantal behandelingen waarover ik velen hoor praten tijdens de positieve gesprekken in de wachtkamer. En ja, ik heb nog steeds met regelmaat migraine of hoofdpijn, maar die is dan zo licht en kort durend dat ik op halve kracht door kan en niets hoef in te nemen. Ik heb sinds de zomer van 2017 één dag een halve triptaan genomen en dat terwijl ik jaren goed was voor rond de 10 dagen per maand… Ik hoef mijn mede lotgenoten niet uit te leggen hoe het leven van mij en mijn man is veranderd door de vijf mensen in Bunde die alleen maar werken vanuit hun hart. Had ik de stap maar gemaakt toen ik nog voorzitter was van de patiëntenvereniging, dan had ik door mijn eigen ervaring de vooroordelen over de kliniek wellicht iets weg kunnen nemen. Uiteraard ben ik daar nu als lid van de vereniging nog steeds mee bezig.
Dus die balans van mijn leven: die kan ik het beste uitdrukken door een andere lijfspreuk:
“Duisternis verdwijnt niet door het te bestrijden, maar door er licht in te brengen”.
En dat licht was voor mij de stap naar Bunde!
Marijke Broer, Zeewolde
06 22 51 01 41 m.broer-bos@planet.nl